Memories
Blijf op de hoogte en volg Eva Charlotte
27 Januari 2013 | Nepal, Kathmandu
Het zit er bij op, de maanden zijn voorbij gevlogen, veel mooie indrukken, ervaringen en nieuwe mensen. Over 3 dagen vlieg ik terug naar Nederland met een backpack vol mooie memories (en souvenirs;)).
De laatste maand is er gestart met de home visits in Patle (dorp binnen Dhading waarin ik woon) en Sayaparti (2 uur lopen vanaf Patle).
Erg leuk om samen met de healthcare worker op huis bezoeken te gaan in de dorpen. De insteek was elke huis af te gaan om algemene vragen te stellen. We letten op hygiëne, open vuur in huis, family planning, oogproblemen, handicap en het aanwezigheid/gebruik van een toilet. We proberen te counselen waar kan en patiënten op te sporen die door de healthcare worker kunnen worden opgevolgd met bezoeken (eens per maand/week).
Op een dag 15 huizen bezocht waarvan 5 een toilet hadden..
Op zo'n dag loop je dus heel wat huizen af. Wel heel bijzonder ervaring om elke huishouden te bekijken en te zien hoe de mensen leven. Soms hele vieze huizen, andere juist weer heel schoon. Iedereen die je wat te eten of drinken aanbied. Echt iets om niet te vergeten.
Deze laatste maand ook nog twee lokale feesten mee gemaakt.
Een feest waarbij de jongen tot een man wordt gemaakt. Dit gebeurt door het hoofd haar voor het eerst te scheren. Dit kan vanaf 5 jaar. Deze jongen was al wat ouder, en had dus alleen pluk haar wat nog nooit geknipt. Deze pluk werd er afgeknipt, voorafgaand een hele ceremonie.
En daarna dansen en eten. Iedereen zit in een hele grote kring. In het gras zijn geulen gemaakt waarin vuur brand daar op staan hele grote pannen waarin dahlbaat wordt gemaakt. Vervolgens worden er oude 20 liter emmers verf gebruikt om de kring mee langs te gaan en iedereen een klodder eten te geven. Dat mijn darmen dit zonder toestanden heeft overleefd is echt een wonder.
Een ander lokaal feest was wanneer er een meisje voor het eerst ongesteld was. Zij heeft eerst 7 dagen binnen in een donkere kamer gezeten en op de 8e dag is er feest. Dan wordt haar vruchtbaarheid gevierd en vanaf dit moment mag zij trouwen. Groot feest waarbij het meisje op een stoel zit de hele dag en het dorp het meisje geld, rijst en een Tika geeft. Daarna wordt er weer met z'n alle gegeten op het veld uit grote pannen. Best wel heftig dat je eerst zeven dagen binnen zit in het donker (en mannen mogen je niet aankijken) en volgens weet het hele dorp dat je ongesteld bent..
Het had zo moeten zijn! Eindelijk is moeder geit bevallen, en kan ik baby geit als mijn geitje beschouwen! De bevalling op 5 min na gemist helaas, maar het is echt een schattig ding!
Ze hebben hem Eva genoemd; geitje kwam, ik ging.
Mijn laatste avond in Dhading drink ik samen met Aamaa nog één glaasje roxy. De lokale drank, die Aamaa overigens zelf stookt. De Nepalezen die Engels kunnen praten noemen het 'Nepali whisky'. Samen zitten we nog na het eten naast de stoof waarin de kooltjes nog gloeien. Op de kooltjes staat een ijzeren bakje met nog een klein laagje roxy, want ja, warm is die het lekkerst. We verdelen het laatste bodempje roxy, ze vult mijn kruik en ik zeg voor de laatste keer; 'Subharatri, pheri bitola!' (welterusten, tot morgen).
Ik ga het geluid van de rijstpan missen waar het stoom uit spuit, lieve Aamaa, de geiten, katten, honden en natuurlijk Willem en z'n neef. Mijn stalletje (niet de kou), mijn Nepalese vriendinnen aka the healthcare workers, de mooie wandelingen naar de healthposten. De glaasjes roxy met Aamaa en natuurlijk het heerlijk Nepalese eten. Ja, ik ga het allemaal missen.
Nepal heeft trouwens een gek klimaat, overdag in de zon is het heet, in de schaduw te koud. Overal bananen bomen, Himalaya op de achtergrond. En kerststerren die groeien naast de cactussen. Vreemd allemaal.
De uitspraak van zuraida, (Maleisch meisje) waarmee ik samen een keer met melk truck naar beneden ben gegaan (achterin de laadbak!). We hobbelde van de ene naar de andere kant. Over tassen, reserve auto banden, een geit, kippen en jerrytanks bezine heen. Zei maakte de gevleugelde uitspraak; 'i dont know if we are laughing because it's funny or because it's hurts'.
Toen kwam ik helemaaal niet meer bij van het lachen, want eigenlijk was het gewoon een pijnlijk ritje de berg af.
Vele mooie herinneringen, sommige die me diep geraakt hebben, zal ik blijven koesteren. Hopelijk kom ik op een dag terug in dit mooie land en bij mijn lieve Nepalese familie.
De laatste maand is er gestart met de home visits in Patle (dorp binnen Dhading waarin ik woon) en Sayaparti (2 uur lopen vanaf Patle).
Erg leuk om samen met de healthcare worker op huis bezoeken te gaan in de dorpen. De insteek was elke huis af te gaan om algemene vragen te stellen. We letten op hygiëne, open vuur in huis, family planning, oogproblemen, handicap en het aanwezigheid/gebruik van een toilet. We proberen te counselen waar kan en patiënten op te sporen die door de healthcare worker kunnen worden opgevolgd met bezoeken (eens per maand/week).
Op een dag 15 huizen bezocht waarvan 5 een toilet hadden..
Op zo'n dag loop je dus heel wat huizen af. Wel heel bijzonder ervaring om elke huishouden te bekijken en te zien hoe de mensen leven. Soms hele vieze huizen, andere juist weer heel schoon. Iedereen die je wat te eten of drinken aanbied. Echt iets om niet te vergeten.
Deze laatste maand ook nog twee lokale feesten mee gemaakt.
Een feest waarbij de jongen tot een man wordt gemaakt. Dit gebeurt door het hoofd haar voor het eerst te scheren. Dit kan vanaf 5 jaar. Deze jongen was al wat ouder, en had dus alleen pluk haar wat nog nooit geknipt. Deze pluk werd er afgeknipt, voorafgaand een hele ceremonie.
En daarna dansen en eten. Iedereen zit in een hele grote kring. In het gras zijn geulen gemaakt waarin vuur brand daar op staan hele grote pannen waarin dahlbaat wordt gemaakt. Vervolgens worden er oude 20 liter emmers verf gebruikt om de kring mee langs te gaan en iedereen een klodder eten te geven. Dat mijn darmen dit zonder toestanden heeft overleefd is echt een wonder.
Een ander lokaal feest was wanneer er een meisje voor het eerst ongesteld was. Zij heeft eerst 7 dagen binnen in een donkere kamer gezeten en op de 8e dag is er feest. Dan wordt haar vruchtbaarheid gevierd en vanaf dit moment mag zij trouwen. Groot feest waarbij het meisje op een stoel zit de hele dag en het dorp het meisje geld, rijst en een Tika geeft. Daarna wordt er weer met z'n alle gegeten op het veld uit grote pannen. Best wel heftig dat je eerst zeven dagen binnen zit in het donker (en mannen mogen je niet aankijken) en volgens weet het hele dorp dat je ongesteld bent..
Het had zo moeten zijn! Eindelijk is moeder geit bevallen, en kan ik baby geit als mijn geitje beschouwen! De bevalling op 5 min na gemist helaas, maar het is echt een schattig ding!
Ze hebben hem Eva genoemd; geitje kwam, ik ging.
Mijn laatste avond in Dhading drink ik samen met Aamaa nog één glaasje roxy. De lokale drank, die Aamaa overigens zelf stookt. De Nepalezen die Engels kunnen praten noemen het 'Nepali whisky'. Samen zitten we nog na het eten naast de stoof waarin de kooltjes nog gloeien. Op de kooltjes staat een ijzeren bakje met nog een klein laagje roxy, want ja, warm is die het lekkerst. We verdelen het laatste bodempje roxy, ze vult mijn kruik en ik zeg voor de laatste keer; 'Subharatri, pheri bitola!' (welterusten, tot morgen).
Ik ga het geluid van de rijstpan missen waar het stoom uit spuit, lieve Aamaa, de geiten, katten, honden en natuurlijk Willem en z'n neef. Mijn stalletje (niet de kou), mijn Nepalese vriendinnen aka the healthcare workers, de mooie wandelingen naar de healthposten. De glaasjes roxy met Aamaa en natuurlijk het heerlijk Nepalese eten. Ja, ik ga het allemaal missen.
Nepal heeft trouwens een gek klimaat, overdag in de zon is het heet, in de schaduw te koud. Overal bananen bomen, Himalaya op de achtergrond. En kerststerren die groeien naast de cactussen. Vreemd allemaal.
De uitspraak van zuraida, (Maleisch meisje) waarmee ik samen een keer met melk truck naar beneden ben gegaan (achterin de laadbak!). We hobbelde van de ene naar de andere kant. Over tassen, reserve auto banden, een geit, kippen en jerrytanks bezine heen. Zei maakte de gevleugelde uitspraak; 'i dont know if we are laughing because it's funny or because it's hurts'.
Toen kwam ik helemaaal niet meer bij van het lachen, want eigenlijk was het gewoon een pijnlijk ritje de berg af.
Vele mooie herinneringen, sommige die me diep geraakt hebben, zal ik blijven koesteren. Hopelijk kom ik op een dag terug in dit mooie land en bij mijn lieve Nepalese familie.
-
27 Januari 2013 - 08:50
Tim:
Wat een indrukwekkend verhaal zeg! Ik kan me voorstellen dat je iedereen gaat missen na zo'n lange periode samen zijn! Het zou mooi zijn als je over een paar jaar weer terug zou kunnen gaan om te zien hoe het dan is met het gastgezin, dorp, daycare centers etc! Dan ga ik zeker met je mee :-)
-
27 Januari 2013 - 08:59
Marleen:
Wat een prachtig en ontroerend verhaal heb jij geschreven , ik ben net weer even in een film gestapt
waarin ik veel details herken . Als ik je binnenkort weer zie en omhels weet ik dat ik een andere Eva voor me zie.
met alle ervaringen en emoties ben je gegroeid en hebt een fortuin voor je leven in je rugzak:
mensenkennis ,lief en leed delen , de rijkdom van weinig bezit kennen en bovenal de natuur van Nepal : indrukwekkende variaties van bergen,rivieren,vogelsoorten .
Geniet nog even van Kathmandu en geef, namens mij, een krachtige slinger aan een gebedsmolen
bij de Grote Stupa , dat geeft immers geluk en gezondheid.
Lieve groet, xxx -
27 Januari 2013 - 12:31
Bianca:
Lieve Eva,
Ondanks dat het voor jou heel jammer is dat jij jouw vrienden, kinderen en gastgezin daar achter moet laten, vinden wij het wel heel fijn dat je nu deze kant weer opkomt. Tot gauw en een goede reis terug!!!!
Andre Bianca Ivan en Emiel xxxx -
27 Januari 2013 - 19:21
Kitty:
Lieve Eva, wat heb je veel mee gemaakt en zo mooi verteld. Je zal het hier wel vreemd vinden, je hebt zoveel mooie herinneringen en zo 'n ander leven geleid daar het zal best wel moeilijk zijn in het begin. Maar zoals altijd gaat het wennen snel en weet je niet beter dan dit, maar de mooie gedachten blijven voor altijd.
Fijne dagen nog. Liefs, Kitty, Peter. -
27 Januari 2013 - 22:13
K.van Rijn:
Hallo Eva.
Wat een prachtig verslag heb je weer geschreven met zoveel indrukken en ervaringen!
Dit neem je voor de rest van je leven met je mee!
We wensen je nog hele fijne dagen en een voorspoedige terug reis.
Groet en tot ziens. Piet en Karin.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
